Kobieta i krajobraz tworzą w tym obrazie nierozerwalną całość. Interpretacja takiej kompozycji zależy od indywidualnych skojarzeń odbiorcy, od kontekstu kulturowego. To przykład obrazu "otwartego". Postać siedzącej kobiety na tle krajobrazu jest pojemnym symbolem.
Ten asymetryczny obraz jest zbudowany z dużych nieregularnych płaszczyzn koloru, co nadaje mu nieco abstrakcyjny charakter. Taki zabieg kompozycyjny pozwolił mi wyodrębnić cztery pola znaczeniowe, cztery plany. Pierwszy plan zajmuje sylwetka siedzącej kobiety, drugi to "jezioro", o ile to jest jezioro, trzeci plan to ściana gór i drzewa u jej podnóża i wreszcie plan czwarty - niebo ze słońcem.
Asymetria układu wprowadza wrażenie ruchu, napięcia i niepewności do tego na pierwszy rzut oka statycznego przedstawienia.
Duże znaczenie w interpretacji tego obrazu ma położenie horyzontu. Horyzont, który symbolizuje nadzieję, nieskończoność, tęsknotę za tym, co poza zasięgiem wzroku przecina sylwetkę kobiety. Głowa staje się twarzą słońca, a sylwetka przestaje być ciałem. Słońce "wychodzi" na pierwszy plan. Reszta staje się mniej ważna. To nie jest zwykły wizerunek. To portret melancholii, a może zobrazowanie stanu iluminacji?
Bohaterka obrazu siedząc na granicy pomiędzy ciepłem gór i chłodem wody doświadcza harmonii przeciwieństw. Ta zastygła w bezruchu kobieta jest w podróży. Być może znajduje się w przełomowym momencie życia? Nie lubię udzielać jednoznacznych odpowiedzi. Każdy mój obraz ma być zaproszeniem do refleksji. Uchylam drzwi do tego czego nie widzę. Pozostawiam je otwarte dla odbiorcy.
Poniżej przedstawiam kilka innych możliwych interpretacji. Każda z nich, choć są tak odmienne, w pewnym stopniu wyraża moją malarską intencję. Bezustannie się zmieniam. Zmieniają się moje życiowe cele i drogowskazy. Jedne rzeczy straciły sens (nie zawsze zwolnione przez nie miejsce zostało wypełnione wartościową treścią) inne dopiero nabierają sensu. Staję bardziej świadoma. Podobnie jak każdy mierzę się z wyzwaniami i trudnościami. Potrzebuję odnowy, pełni, głębi.
Przejście w dojrzałość: Złote półkole nad głową może symbolizować słońce, które oświetla drogę ku dojrzałości. Jezioro, jako symbol podświadomości, odzwierciedla głębokie przemiany zachodzące w psychice.
Przejście do innej rzeczywistości: Kobieta może być w trakcie podróży duchowej, poszukiwania sensu życia. Obraz może być metaforą przejścia z jednego stanu świadomości do drugiego.
Przejście przez kryzys: Góry mogą reprezentować trudności i wyzwania, które kobieta musi pokonać. Jezioro symbolizuje emocjonalną głębię i potrzebę oczyszczenia.Za powyższą interpretacją przemawiają następujące elementy obrazu:
- Pozycja ciała: Siedząca postawa sugeruje moment zastanowienia, równoważenia, spokój, wyciszenie, ale także pewną bezradność wobec sił natury.
- Otoczenie: Góry i jezioro tworzą dynamiczny kontrast, symbolizując zarówno stabilność, jak i zmienność.
- Światło: Złote światło pada na twarz kobiety, co może symbolizować oświecenie, nadzieję.
- Portret psychologiczny: Obraz może być interpretowany jako portret psychologiczny kobiety, która stoi w obliczu życiowych wyzwań. Góry symbolizują trudności, a jezioro - głębię jej emocji.
- Metafora życia: Obraz może być odczytany jako metafora ludzkiego życia, pełnego wzlotów i upadków, radości i smutku.
- Cykl życia: Obraz może przedstawiać uniwersalny cykl życia: narodziny (zielone jezioro), dojrzałość (złote światło), przemijanie (jesienne drzewa).
- Związek człowieka z naturą:
Interpretacja postaci:
- Kobieta jako symbol: Postać kobiety może symbolizować wiele aspektów ludzkiej egzystencji:
- Introspekcję: Zamyślenie, kontemplację nad życiem. Siedząca postać często symbolizuje moment refleksji, zastanowienia nad życiem.
- Łączność z naturą: Jedność z otoczeniem, pierwotność. Jej obecność w otoczeniu jeziora i drzew sugeruje jedność z przyrodą, być może poszukiwanie wewnętrznego spokoju.
- Matkę Ziemię: Życiodajną siłę, źródło wszelkiego istnienia.
- Matka Natura: W niektórych kulturach kobieta jest utożsamiana z Matką Ziemią, źródłem życia i odrodzenia.
- Kobieta jako krajobraz: Czerwona forma to kobieta, która tak jak w piosence "wrosła" w krajobraz. Jej samotność i melancholia są odzwierciedlone w otaczających ją barwach i kształtach. W piosence kobiety są utożsamione z krajobrazem, wrosły w niego, stały się jego częścią. Na obrazie samotna sylwetka symbolizuje człowieka w relacji z naturą.
- Harmonia z naturą: Obraz może pokazywać głęboką więź człowieka z naturą, potrzebę odnalezienia wewnętrznego spokoju w otoczeniu przyrody.
- Ramowanie krajobrazu: To, że krajobraz jest jakby "obramowany", może sugerować, że jest on wewnętrznym przeżyciem kobiety, jej własnym światem.
- Konfrontacja z sobą: Kobieta siedząca nad jeziorem, oświetlona złocistym światłem, może symbolizować moment głębokiej refleksji, konfrontacji ze sobą.
- Poszukiwanie sensu: Kobieta może być w trakcie poszukiwania odpowiedzi na fundamentalne pytania o życie, śmierć, sens istnienia.
- Tęsknota za czymś utraconym: Horyzont na obrazie może symbolizować to, co utracone, co jest poza zasięgiem. Kobieta tęskni za czymś, co było kiedyś.
- Milczenie i wewnętrzna refleksja: Brak wyraźnych emocji na twarzy kobiety może odzwierciedlać "milczenie oczu i rąk" o którym mowa w piosence.
- Nieznane podłoże: To, na czym siedzi kobieta, dodaje tajemniczości i skłania do własnych interpretacji. Może to być skała, korzeń drzewa, a może nawet chmura.
- Odbicie światła na twarzy: Turkusowy odcień wody na twarzy kobiety może symbolizować oczyszczenie, nadzieję, a także delikatność i wrażliwość.
Możliwe interpretacje:
Jest jesienne popołudnie. Kobieta siedzi, ale trudno powiedzieć na czym i gdzie. Szmaragdowe półkole za nią sugeruje wodę, jezioro. Za głową na tle jasnozielonego nieba błyszczy złote półkole. Na brzegu drobne drzewa. Ciepły brąz ziemi. Jaki uniwersalny sens ukrywa ten obraz
