Po prawej stronie na niebie, które w tej partii jest już ciemne, jakby wieczorne, pobłyskuje skrawek pomarańczowego koloru zawieszony pod framugą z czerni. Sprawia wrażenie księżyca. Niebo o zachodzie słońca, tajemniczy księżyc przenoszą nas w wieczność z jej cyklami życia.
W centrum obrazu widzimy postać. Jej sylwetka została osadzona w prześwicie pomiędzy dwoma wielobarwnymi prostokątami sugerującymi krajobraz. Nieruchoma (pozbawiona rąk) przywodzi na myśl stan zawieszenia.
Domyślamy sie, że jest kobietą. Trudno określić w którą stronę patrzy. Nie widzimy oczu, możemy przypuszczać, że jest odwrócona plecami do widza, jednak bardziej prawdopodobne jest, że patrzy nam prosto w oczy. Taką interpretację sugeruje umieszczone na niebie za jej głową koło. Jest różowe, obwiedzione cienkim nieregularnym brązowym konturem. Wygląda jak różowa aureola. Może się wydawać, że koło rzuca cień. A może to nie cień, lecz przybywający księżyc? Jeśli koło jest słońcem, to jak zinterpretować to połączenie słońca i księżyca?
Zastanawia nie tylko to połączenie. Z prawej strony obrazu (lewa strona kobiety, która patrzy na nas) dzieją się dziwne rzeczy. Widzimy wspomniany wcześniej księżyc, a na wysokości jej ramion pojawia się poziomy pas, który łączy sylwetkę z prostokątem (krajobrazem). Pas sprawia wrażenie skrzydła, albo jest przedłużeniem fioletowej grani. Nieco niżej z tej samej strony z prostokąta wyrywa się plama, czerwone półkole, które wygląda jak jęzor. Jego kolista krawędź jest przedłużeniem grzbietu góry (jeśli założymy, że kolor różowy to górskie pasmo). Poniżej "jęzora" widzimy jakiś niewielki skrawek błękitu. Na dole obrazu pojawia się plama, która sugeruje wodę: morze, Jezioro. Trudno powiedzieć. Kobieta stoi na krawędzi obrazu. Jej suknię przecina pas w kolorze ciemnego brązu, który stanowi podstawę całej kompozycji. Wydaj się być ziemią, a może Ziemią.
Kobieta i krajobraz tworzą w tym obrazie nierozerwalną całość. Interpretacja takiej kompozycji zależy od indywidualnych skojarzeń odbiorcy, od kontekstu kulturowego. To przykład obrazu "otwartego". Postać siedzącej kobiety na tle krajobrazu jest pojemnym symbolem.
Ten asymetryczny obraz jest zbudowany z dużych nieregularnych płaszczyzn koloru, co nadaje mu nieco abstrakcyjny charakter. Taki zabieg kompozycyjny pozwolił mi wyodrębnić cztery pola znaczeniowe, cztery plany. Pierwszy plan zajmuje sylwetka siedzącej kobiety, drugi to "jezioro", o ile to jest jezioro, trzeci plan to ściana gór i drzewa u jej podnóża i wreszcie plan czwarty - niebo ze słońcem.
Asymetria układu wprowadza wrażenie ruchu, napięcia i niepewności do tego na pierwszy rzut oka statycznego przedstawienia.
Duże znaczenie w interpretacji tego obrazu ma położenie horyzontu. Horyzont, który symbolizuje nadzieję, nieskończoność, tęsknotę za tym, co poza zasięgiem wzroku przecina sylwetkę kobiety. Głowa staje się twarzą słońca, a sylwetka przestaje być ciałem. Słońce "wychodzi" na pierwszy plan. Reszta staje się mniej ważna. To nie jest zwykły wizerunek. To portret melancholii, a może zobrazowanie stanu iluminacji?
Bohaterka obrazu siedząc na granicy pomiędzy ciepłem gór i chłodem wody doświadcza harmonii przeciwieństw. Ta zastygła w bezruchu kobieta jest w podróży. Być może znajduje się w przełomowym momencie życia? Nie lubię udzielać jednoznacznych odpowiedzi. Każdy mój obraz ma być zaproszeniem do refleksji. Uchylam drzwi do tego czego nie widzę. Pozostawiam je otwarte dla odbiorcy.
Zapraszam do podróży po zaułkach własnej duszy.
Centralnym elementem obrazu jest wydłużona, żółta sylwetka, która może być interpretowana jako postać anioła. Jej prosta forma kontrastuje z bogatym, tłem złożonym z dużych płaszczyzn w odcieniach fioletu i błękitu. Te intensywne kolory nadają obrazowi mistyczny charakter.
Horyzont, zaznaczony poziomymi liniami, może być odczytany jako rozpostarte skrzydła anioła. Dodatkowo, duże, okrągłe słońce umieszczone nad sylwetką postaci przypomina aureolę, co jeszcze bardziej wzmacnia sakralny wymiar dzieła.
Całość kompozycji sprawia wrażenie unoszenia się, co potęguje odczucie lekkości i transcendencji. "Anioł we fiolecie" to obraz pełen symboliki, który zachęca do indywidualnej interpretacji i refleksji nad zagadnieniami wiary, duchowości i istnienia.
 |
| Beata Wąsowska, Słoneczny dzień, akryl na kartonie, 15,2x14,7 cm, nr kat. 21-P81, 2001 r. |
 |
| Beata Wąsowska "Bunt aniołów" 100x100 olej, płótno nr kat. 37-16, rok powstania 2017 |
„Gdybym tylko mogła zrzucić z siebie urodę i przybrać szpetniejszą postać, tak jak zetrzeć kolor z posągu” – mówi Helena Trojańska w dramacie Eurypidesa.
 |
| Marmury egineckie; tympanon zachodni |
 |
| Złote noce, 70x90, olej na płótnie nr kat. 36-07, 2016 |
Wystawa składa się z dwóch części: część pierwsza to jasna strona świata; artystka znaną nam codzienność ubiera w kolory tęczy; zachęca do odrzucenia trosk, do poddania się rajskim kolorom, beztroskiej aurze malarskich światów.Organizatorzy zapraszają na wernisaż wystawy, który odbędzie się 9 kwietnia 2015, o godz. 18.00 w Galerii Stuki Współczesnej Miejskiego Domu Kultury w Mikołowie, Rynek 19.
W drugiej części Wąsowska nawiązuje do ikonografii Madonny. Madonna jest tutaj jedną z wielu kobiet. Podobnie jak one została „wybrana” i musi sprostać zadaniu. Środkami artystycznymi, które to zadanie symbolizują są mocne, żywe i nasycone kolory oraz niejednorodna faktura płócien.
Artystka traktuje kolor jako najbardziej wyrazisty nośnik informacji. Barwne pola, nie-formy, plamy które nachodzą na siebie, przenikają się, sumują, dopełniają i łączą są w tym malarstwie światem, który znamy, z którym musimy negocjować, w którym musimy odnaleźć własne ścieżki.
Izabela Paździorek, komisarz wystawy
